Emperyalizm Arap Baharı Ve Devrimci Okuma

 Emperyalizm çıkarlarını sürekli yeniliyor.Ülkelerin yönetimlerini,ucuz iş gücü kaynaklarını,tarım yapılabilir toprakları,enerji kaynaklarını en kolay ulaşılabilir,ele geçirilebilir hale getiriyor.Kapalı diktatörlükleri;İslami gerici demokratik!işleyişe sahip ülkelere,anayasaları ve yasalarını iş anlaşmalarına,Amerika ve Avrupa’nın iş kanunlarına ve onun araçlarının(IMF,DB)hesap sorabileceği,bütün birimleri ile etkileyip yönetebilir olarak düzenliyor,uyumlaştırıyor.Halkları ve emekçileri metalaştırıyor.Bunun bir adı da var;”Arap baharı”.Bu isim yinede okuyanının ,söyleyeninin bilincine göre anlaşılabilir bir isim.Ya “devrim” diyenler,ya “kansız devrim” diyenler ya da “internet devriminden” söz edenler.
    Biz bildiklerimizi ne zaman unuttuk?
Unuttuklarımızı ne zaman yanlış bilgilerle ve onların dilindeki aşma, yeni sözcüklerinin anlamlarıyla anlamaya, ne zaman artık zora dayalı silahlı devrimler olamazlarla okumaya başladık? Biz ne zaman emperyalizmin gizli işgallerini açıklamak zorunda kalarak attığı bombalara, öldürdüğü halklara “insan hakları ve demokrasi mücadelesine destek” demeye başladık? Her devrimci ML mücadele biçimleri ne olursa olsun zaman ve mekan içinde okunduğunda anlamlıdır, bilirdi. Biz okumayı ve düşünmeyi ne zaman unuttuk?
    Biz derdik ki;”kapitalizm tarihte ilk kez genel zenginliği, sınırsızca dinamik ve bütünsel üretimi, zenginliğin başlı başına amaç olarak kavranmasını getirmiştir. Ama bütün bunların ”tepesi üstü durduğu” kapitalizm de , bu zenginliğin koşulu,geniş toplumsal kesimlerin bu çabanın, bu imkanın, bu yeteneğin dışında tutulmasıdır.”Emeğin özgül kullanım değerine,sınırlı hedeflere yönelik olmaktan çıktığı bir üretim yapısında,emekçinin kendisi emeğin bu büyük tarihi misyonuna yabancılaşır.Bu çok “eski”tanım bile açıklamıyor mu;devrimimizi neden emperyalist,kapitalistler yapamayacağını.
    Bırakalım halklar ve emekçiler olarak zenginleşmeyi,sıradan yaşamsal haklarımız bile elimizden alınmaya başladığı bir dönemde hatırlamak,hatırlatmak zorunda değilmiyiz?Kapitalizm emperyalist aşamaya geçmesiyle birlikte burjuvazinin ve burjuva demokrasilerinin demokratik,ilerici olma özelliklerini yitirtir.Artık bırjuva demokrasileri için tam demokratik faaliyetler ancak düşünsel bazda ve sermayenin yeniden üretim,bölüşüm ,genişleme döngüsünde insan dahil her şeyi şeyleştirmesine fiilen müdahale edilmediği sürece vardır demez miydik?Ve eklerdik,bu gün sosyalist olmayan hiçbir ülkede eğer çıkarlarına uygun zemin bulunuyorsa emperyalist sermayenin olmadığından söz edilemez.Ancak bu var oluş öyle dolayımlar la gizlenmiştir ki  yaptığı ekonomik müdahaleleri(paylaşımı,sömürüyü)ideolojik  politik yönlendirmelerle,basit çıkar işbirlikleri ile ülkelerin devletlerine hatta ilerici” demokrat” güçlerine yaptırabilir hale gelmiştir.
   Biz kendimizi çok geliştiremedikse de bir düşünme yöntemimiz vardı. Sermaye dolaşım süreci olmadan kendini yenileyemez derdik. Ancak dolaşım kendi kendini yenileme,genişletme  gücünü kendi içinde taşımaz.Metaların sürekli olarak bir ”ateşi harlar” gibi dolaşıma taşınması,getirilmesi gerekir.Kendi başına bir amaç olan para bu ilişkiyi kaybederse ekonomik varlığını yitirip donar kalır.Burjuva toplumun yüzeyinde dolayımsız gibi görünen dolaşım ancak sürekli olarak dolayımlandığında var olabir.Ve eklerdi K:MARKS bizim için” dolaşım perde arkasında süren bir sürecin görüntüsünden ibarettir”    Sermaye için bir metanın değeri tüketmek değil yeniden paraya çevirmektir derdik. Dolayısıyla satın aldığı metanın kendi açısından tek kullanım değeri “mübadele değeri üretir” olmaktır.Özgül kullanım değeri bu olan tek metaysa  emek daha doğrusu emek gücüdür derdik.Ülke sınırlarının  emek gücü kullanımı için bir anlamı kalmadığını,işçi ve sermaye güçlerini,iş bölümünün anlatırdık.Bunun hangi sınıfsal yapılar için ne anlama geldiğini sorgulardık.Ve gittikçe üretim yapılış mantığının belli ihtiyaçlarımızı karşılamak(kullanım değeri)mantığından uzaklaşarak sürekli yeni ihtiyaçlar yaratılmasına yöneldiğini.yeni ihtiyaçlar üretmenin üretimin en önemli dinamiği haline geldiğini ve bu yapı içinde yapılan üretimin ,artık , ihtiyaç karşılama işi olarak görülemeyeceğini;çünki,sermayenin üretime salt biçimsel olarak getirdiği gibi görünenin bir sonuç olduğunu söylerdik.Üretime getirilen salt biçimsel  gibi duran görüntü zorunlu ve aldatıcıdır.Sermayenin emeğe el attığı halde eski üretim tarzı çerçevesinde yaşantısını devam ettirmesi mümkün değildir.Ve hemen manifaktürü anımsardık.
    Derdik ki bu gün Libyada çok petrol çıkabilir.Libya nın olanaklarıyla ve onun milli sermayesinin emperyalizmle yaptığı iş birliği çerçevesinde emperyalistlerin işine yarayacaktır.Bu günün teknolojisiyle kıyaslandığında eskimiş teknolojinin olanaklarıyla.Üstelik vermemeyi düşünebilir hatta kafası kopasıca “Kaddafi” nin dik kafalılığı,inadı tutabilir.Oysa emperyalizmin Libya’nın olanaklarıyla ve çıkarlarıyla ortaklaşmaya,üretimi geçici ve konjektürel bir takım olanaklar dışında,onu da ele geçirerek durmaksızın ve sınırsızca arttırarak kendi sermayesi için,  dünyayı egemenlik alanı haline getirme gücüne ihtiyacı vardır.
     Ve biz en iyi bildiğimiz şeyi asla unutmazdık.Devrim için  zorunluluk,devrimci bir parti ve devrimci bir programdır.Devrimci teorinin eyleme klavuzluk etmesi gereklidir.
     Bildiklerimizi hatırlamanın tam zamanıdır,şimdi.